آهسته ایستاد پری سان برابرم
چندان که قصه ی پریان گشت باورم

آن قدر ایستاد که دیوانه اش شدم
یعنی پرید مثل پری عقل از سرم

دیوانه می شناسد دیوانه را ز دور؛
با چشم های شاعره می دید شاعرم

می دید و می شناخت که دل می دهم به او
می دید و می شناخت دل از او نمی برم

موزون تر از تمام غزل های عمر من
آمد نشست روی ورق های دفترم

از درد و داغ شاعری من خبر که داشت...
اما خبر نداشت از آن درد دیگرم

از درد دیگر...آه...نگویم بهتر ست..................